Στην Κ...Αφιερωμένο στην γυναίκα...

"Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί...

Όταν θ'αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής...

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και τό'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές..."

Δεν πιστεύω πως χρειάζονται πολλά λόγια για να δικαιολογήσω την επιλογή μου αυτή...Αυτό το τραγούδι είναι για μένα μια κραυγή προς την αυτογνωσία, θίγει εύγλωττα και ζωντανά κάθε μορφή υποκρισίας, τραγουδά την αλήθεια...Είναι ένας ύμνος στο είναι και μια σκληρή κριτική στο φαίνεσθαι, είναι ένα γερό ταρακούνημα για όποιον θέλει να ξυπνήσει και να δει...Να δει την αλήθεια, να δει τι κρύβεται πίσω από τοόμορφο περιτύλιγμα, να δει τον θησαυρό που κρύβεται μέσα στο παλιό κι άγριο στην όψη καταφύγιο...

Όλα τα τραγούδια του Παύλου με συγκινούν για την ειλικρίνεια και την ωμή αμεσότητά τους. Δεν χαϊδεύουν τα αυτιά με περιττά λούσα και καλλωπισμούς. Αυτό εδώ το τραγούδι όμως είναι για μένα μοναδικό και υπέροχο, απλά διαχρονικό κι αξεπέραστο...Ελπίζω να σας αρέσει...