Εδώ Πολυτεχνείο...

Ο εορτασμός του Πολυτεχνίου είναι η υπενθύμιση ενός αγνού και ηρωικού αγώνα απέναντι στον φασισμό και την ανελευθερία. Οι φοιτητές εκείνης της εποχής αντέταξαν στη βία την ειρήνη, στο μαύρο το χρώμα, στη θλίψη την ελπίδα. Τα ιδανικά της αγάπης, της ειρηνικής συνύπαρξης και της δημοκρατικής έκφρασης όλων βρήκαν πρόσφορο έδαφος στο μέλλον της χώρας. Όπως σε όλες τις επαναστάσεις, πηγή κι εστία αποτέλεσαν η Γνώση και η Παιδεία.
Ενάντια σε κάθε προσδοκία, οι φοιτητές ενωμένοι αντιστάθηκαν, σε έναν αγώνα που φάνταζε χαμένος από χέρι. Δεν πούλησαν όμως τα ιδανικά τους, τα όνειρά τους, με αντίτιμο το προσωπικό βραχυπρόθεσμο συμφέρον.
Οραματίστηκαν ένα καλύτερο αύριο και γι'αυτό αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος. Γι'αυτό και βρήκαν υποστηρικτές από κάθε γωνιά της χώρας. Και θυσιάστηκαν για να πληγεί το τρομερό τέρας που στοίχειωνε την ύπαρξη όλων. Θυσιάστηκαν για να πάψει να κυριαρχεί το φασιστικό, δικτατορικό καθεστώς που υπονόμευε καθετί όμορφο στην Ελλάδα.
Κάθε χρόνο αξίζει να θυμόμαστε εκείνους που αντιτάχθηκαν σε έναν άνισο αγώνα, που πολέμησαν με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, που προσπάθησαν να αφυπνίσουν ένα έθνος που κοιμόταν βαθιά. Η εξέγερση της νεολαίας απέναντι στους σύγχρονους τυράννους, η νίκη της δημοκρατίας και του ονείρου.
Το Πολυτεχνίο ζει, ο φασισμός πέθανε εκείνη την ημέρα...
"Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", πόσο πιο ανθρώπινα αιτήματα μπορεί κανείς να βρει για έναν αγώνα...; Και πόσο πιο επίκαιρα...
Δεν πρέπει να λησμονήσουμε...Ποτέ...