Αναγκαίο κακό η θανατική ποινή

Πολλές φορές,συνήθως μετά από κάποιο ειδεχθές έγκλημα το οποιο προκαλεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά,γίνεται λόγος για το πως μπορεί να προστατευθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η κοινωνία από τέτοιου είδους ενέργειες.
Μια από τις προτεινόμενες λύσεις που προκαλεί πολλές αντιδράσεις είναι η θανατική ποινή.

Δεδομένο πρώτο : η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή.
Ξεκινώντας με αυτή την παραδοχή ως βάση συλλογισμού,εύλογα κάποιος μπορεί να πει ότι ακόμα και η συντεταγμένη πολιτεία δεν δικαιούται να αφαιρεί την ανθρώπινη ζωή.
Τι γίνεται όμως με κάποιες ειδικές περιπτώσεις οι οποίες δείχνουν ότι ο επιδιωκόμενος και επιθυμητός σωφρονισμός αν μη τι άλλο δεν προκύπτει ;

Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες,κρατούμενοι που κάνουν χρήση της πενθήμερης άδειας,προβαίνουν σε εγκληματικές ενέργειες με θύματα αθώους πολίτες.
Υπάρχουν φυσικά οι περιπτώσεις τον εμπόρων ναρκωτικών οι οποίοι ζουν και πλουτίζουν ακριβώς επειδή πωλούν θάνατο και δυστυχία σε χιλιάδες οικογένειες.
Σωφρονισμός βέβαια σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει μιας και οι συγκεκριμένοι συνεχίζουν την δραστηριότητα τους και μέσα από τις φυλακές.
Δεδομένο δεύτερο λοιπόν : σε κάποιες περιπτώσεις το εγκληματικό ένστικτο δεν παύει να λειτουργεί και η απειλή έναντι της κοινωνίας συνεχίζει να υφίσταται μιας και ο σωφρονισμός αποτυγχάνει.
Περιπτώσεις όπως αυτή του πάσσαρη ή του σορίν ματέι,είναι χαρακτηριστικές αντικοινωνικής συμπεριφοράς με ολέθρια αποτελέσματα.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν,είναι,αν μπορούν κάποιες τέτοιες περιπτώσεις να "κερδηθούν" και να αποδοθούν στην κοινωνία ως υγιή στοιχεια.
Εγώ προσωπικά αμφιβάλλω εντόνως για το κατά ποσο είναι εφικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Πως μπορεί ο ψυχρός εγκληματίας που δεν διστάζει να σκορπίσει το θάνατο είτε κατ'επανάληψη και σε βάθος χρόνου είτε χρησιμοποιώντας αποκρουστικές και σαδιστικές τακτικές έναντι αθώων πολιτών να μεταμορφωθεί σε αν όχι χρήσιμο,τουλάχιστον ακίνδυνο στοιχειο για το κοινωνικό σύνολο ;
Θαύματα γίνονται βέβαια αλλά κανείς μας δεν θα ήθελε να βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να αντιληφθεί ότι γίνονται σπανίως...

Από την άλλη σίγουρα υπάρχει ο κίνδυνος της δικαστικής πλάνης η οποία μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο αθώους ανθρώπους.
Eχει συμβεί άλλωστε στο παρελθόν.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω λοιπόν,η θανατική ποινή πρέπει να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό που σκοπός του είναι η προστασία του κοινωνικού συνόλου από άκρως επικίνδυνα στοιχεία τα οποία με διάφορους τρόπους έχουν αποδείξει την επικινδυνότητα τους.
Επίσης είναι σίγουρο ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιες ασφαλιστικές δικλίδες στην εφαρμογή αυτού του ακραίου μέτρου,ώστε να αποφεύγονται οι τραγικές συνέπειες ενδεχόμενης δικαστικής πλάνης.

Eτσι για παράδειγμα,θα μπορεί να εφαρμόζεται μονο σε περιπτώσεις όπου η ενοχή του κατηγορουμένου είναι αδιαμφισβήτητη και αποδεικνύεται μέσω οπτικοακουστικού υλικού ή εφόσον ο κατηγορούμενος έχει συλληφθεί κατά τη διάρκεια της εγκληματικής του πράξης.
Κριτήριο θα πρέπει να είναι φυσικά και η υποτροπή του ενόχου.
Eτσι διασφαλίζεται ότι η ποινή θα αφορά κυρίως αυτούς που έχουν δείξει έντονη και διαχρονική εγκληματική συμπεριφορά.

Από ηθικής πλευράς,σίγουρα η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής είναι η πλέον δύσκολη απόφαση που μπορεί να πάρει το κοινωνικό σύνολο μιας και το δικαίωμα στη ζωή είναι ιερό.
Oμως από την άλλη,ποιός μπορεί να αρνηθεί στο κοινωνικό σύνολο το δικαίωμα τηςαυτοάμυνας ;
Ειδικά όταν ακόμα και οι θεωρούμενες σκληρές ποινές όπως τα ισόβια,δεν διασφαλίζουν σε όλες τις περιπτώσεις την ασφάλεια αθώων πολιτών ;